Mijn eerste keer Winterkamperen

Wat een weer

Ik ben een mooi-weer-kampeerder. Al van kinds af aan kampeer ik zodra de temperatuur aangenaam genoeg is. Winterkamperen dat had ik nog nooit gedaan. Dat zat gewoon niet in mijn systeem. Toch ging ik afgelopen december dit avontuur aan.

Een stormachtige dag. De wind waait enorm. Mijn auto is volgestopt met een tent, heel veel dekentjes, slaapzak, matje, extra laagjes. Ik rijd richting Friesland. Het landschap om me heen verandert. Ik zie landerijen, oude boerderijen, hele kleine dorpjes. De wegen veranderen in weggetjes, ik zie meer bomen en bosjes. Ik zie bankjes en uitrustplaatsen.

Het regent. De hele rit miezert het, met af en toe grote uithalen waarbij het met bakken uit de hemel komt. Als ik aankom op Natuurkampeerterrein De Bekhofschans blijf ik in mijn auto schuilen. Ik drink een kop thee uit de thermosfles die ik meegenomen heb.

Kampeerplek

Na de bui bel ik aan bij de eigenaren. Ik word vriendelijk ontvangen en mag een plekje uitkiezen op het terrein. Er staan andere kampeerders in een caravan en een camper. Ook zijn er gasten in de trekkershut die een mooi overdekt stuk heeft met een houtkachel. De geur van de rook vind ik heerlijk.

Omdat het zo vreselijk waait, kies ik voor een plekje midden op het terrein. Een beetje beschutting is fijn. Gelukkig wordt het droog. Ik zet mijn tentje op en doe al mijn spullen erin. Ik krijg een vuurschaal, een kruiwagen hout en een stoel met schapenvachtje. Wat een fijn welkom. Ik neem de informatie door en vraag naar een leuke wandelroute. En ik ga op pad. In de benen.

Erop uit

Onderweg zie ik meerdere campings en een mooi stukje bos waar ik door heen slinger. Dan kom ik bij een prachtig stukje natuur. Een soort zandverstuiving met een vennetje. De grijze wolken vliegen voorbij door de harde wind. Een prachtig schouwspel. Ik geniet van het buitenzijn en bedenk me dat ik waarschijnlijk binnen had gezeten als ik vandaag dit kampeeravontuur niet was aangegaan.

Verwarmen

Na de wandeling ga ik de informatiekeet in en zoek in de mappen en brochures naar een fijn restaurantje. Daar ga ik lekker eten en bij terugkomst maak ik een vuurtje. Wat is dat toch heerlijk om te doen. De vuurhaard in mijn eigen tuin brandt te weinig, bedenk ik me. En dat terwijl ik eigenlijk zo blij word van vuur. Ik kan heerlijk staren naar de dansende vlammen, de gloeiende kolen, de kleuren in het vuur. En wat is het lekker warm. Het waait nog steeds, maar gelukkig is het niet heel erg koud.

Een warme nacht

Om een uurtje of negen voel ik dat de buitenlucht en het vuur me moe hebben gemaakt. Ik poets mijn tanden en kruip mijn tent in. Uit ervaring van slapen in de natuur weet ik dat ik het beste met zo min mogelijk kleding de slaapzak in kan. Voor de zekerheid heb ik wollen thermokleding en sokken los in mijn slaapzak gedaan. Mocht ik het koud krijgen, dan kan ik in ieder geval iets warms aantrekken.

Mijn vriend verrast me door onverwacht langs te komen. Heel gezellig en daardoor heb ik een “kacheltje” naast me. De nacht verloopt zonder kou. Terwijl die kou de grote angst voor mij was wat betreft winterkamperen. Ik heb het geen moment koud gehad. Ook niet toen vriendlief al weer heel vroeg vertrok omdat verplichtingen hem riepen. Ik besloot nog even door te slapen. De extra kleding en sokken heb ik niet aan hoeven trekken.

Slowcooking

Als ik opsta, ga ik heerlijk douchen. En besluit daarna om het vuur weer aan te maken. Opnieuw lekker in de buitenlucht zijn. Ik zet mijn brandertje aan. Zet een kop thee en daarna maak ik mijn havermout warm. Slowcooking. Maar juist daardoor extra genieten. Dat “langzame” heeft zijn charme. Het maakt me rustig en relaxed. Ik geniet van het vuur.

De smaak van winterkamperen

De andere kampeerders blijken al langer te genieten van winterkamperen. Ze vinden het heerlijk om juist in deze tijd van het jaar met de camper op pad te gaan. Al geeft een dame aan dat ze toch snel in de camper blijven met de kachel aan, terwijl ze in de zomer meer buiten zijn. Met het kleine koepeltentje is het buitenzijn voor mij een must. Een must dat smaakt naar meer zijn in de buitenlucht, de natuur.

Mijn eerste keer winterkamperen vond ik heerlijk. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar. Mooi om het gewoon te gaan doen en ervaren dat de overtuigingen van kou niet kloppen en dat buiten zijn in de winter weer zoveel mooie andere facetten biedt dan kamperen in de zomer.

Anita Boes is tekstschrijver, marketeer en organisator vanuit haar eigen bedrijf Bloeiprojecten. Daarnaast is zij fervent kampeerder, is zij buiten wanneer zij kan en organiseert ze stilte- en coachingswandelingen in natuur.